We staan er niet altijd bij stil hoeveel mensen er rondlopen die een masker dragen. Dit fenomeen is helaas al lang een gewoontepatroon geworden. Wie is wie?
Is de persoon tegenover ons nog echt?
Is datgene wat een persoon uitstraalt nog in verbinding met wie hij is, of krijgen we te maken met een schertsvertoning, een uitstraling van hoe die persoon eigenlijk zou willen zijn of denkt te moeten zijn? Soms spiegelt iemand ons een beeld van norsheid en ontoegankelijkheid voor. Er is geen empathie meer, maar meedogenloosheid. Alsof gevoel niet meer bestaat. Onverschilligheid naar anderen lijkt de norm; het doet er precies allemaal niet meer zo toe…
Hoe echt zijn mensen nog? Met wie hebben we eigenlijk te maken? Is de norse, onverschillige mens die voor ons staat ook echt wat hij laat zien of verschuilt die persoon zich en trekt hij een façade op? We krijgen niet altijd de kans om de echte persoon te kunnen ontdekken, dit gebeurt meestal per toeval.
Hoe komt het dat we de echte persoon pas toevallig ontdekken?
Mensen zijn kuddedieren en lopen graag in het gareel omdat dat gemakkelijker lijkt. Anderen laten beslissen maakt dat men geen eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Ligt de fout bij de maatschappij die van ons vraagt om er perfect, mooi, slank, positief… uit te zien? Kortom, bij eisen die enkel gebaseerd zijn op materiële zaken en oppervlakkig ego. Veel mensen proberen die trend te volgen in de hoop dat ze zo aanvaard zullen worden en succes zullen krijgen. Een soort van abstracte ruilhandel: je volgt de hype en je hoort erbij. Zo niet, dan krijg je het gevoel niet mee te tellen en loop je het risico om als “anders” of “onvolwaardig” te worden beschouwd. Maar ten koste van wie?
De grote massa volgen of kiezen voor jezelf
Wie is het waard om macht over ons te hebben en alles voor ons te willen beslissen? Wie heeft het recht om voor ons te gaan bepalen wie we al dan niet mogen of moeten zijn om aanvaard te worden? Waarom kiezen mensen ervoor om hetzelfde te willen zijn als anderen, zonder nadenken hun gevoel uit te schakelen en een masker op te zetten zodat het lijkt alsof ze alles onder controle hebben?
Veel mensen die zich niet écht durven tonen, zitten vaak vast in zichzelf, soms onbewust. Ze durven niet anders dan een rol spelen uit angst om er niet bij te horen; ze dragen een masker van een onecht zelf. Een keuze die ze maken, maar die onderhuids voor druk en een opeenstapeling van negatieve gevoelens zorgt. Een leegte door afgescheiden van zichzelf te leven.
Pas bij inzichten zal er ruimte tot verandering mogelijk zijn.
Diegenen die dieper willen gaan kijken naar wie ze zijn, daar vrede mee nemen en dit ook durven tonen, stralen gewoonweg! Lekker ongedwongen zichzelf zijn heeft talloze voordelen ook al lijkt dat soms niet zo. Voor jezelf kiezen maakt je vrij, ongeacht wat de ander van je denkt of vindt.
Dus, lief mens, gooi dat masker van het onechte zelf af en voel wat een vrijheid dat dit geeft. Een mens in zijn eenvoudige, pure zijn is toch het mooiste dat er is! En vaak is zo iemand een heuse inspiratie voor anderen. Durf nu te kiezen voor jezelf en ervaar de vreugde die dit brengt.
Dit is natuurlijk een proces van trouw zijn aan jezelf. Misschien ben je er nog niet klaar voor, dat geeft niets, alles komt op de gepaste tijd. Maar vergeet niet dat durven het beste middel is om te slagen!
Lieve groet,
Margaux
